مه طلعتی و شهره قبایی بدیده ای
خوبی و آتشی و بلایی بدیده ای
چشمی که مستتر کند از صد هزار می
چشمی لطیفتر ز صبایی بدیده ای
دولت شفاست مر همه را وز هوای او
دولت پیش دوان که شفایی بدیده ای
سایه هماست فتنه شاهان و این هما
جویای شاه تا که همایی بدیده ای
ای چرخ راست گو که در این گردش آن چنان
خورشیدرو و ماه لقایی بدیده ای
ای دل فنا شدی تو در این عشق یا مگر
در عین این فنا تو بقایی بدیده ای
هر گریه خنده جوید و امروز خنده ها
با چشم لابه گر که بکایی بدیده ای
جان را وباست هجر تو سوزان آن لطف
مهلکتر از فراق وبایی بدیده ای
تو خاک آن جفا شده ای وین گزاف نیست
در زیر این جفا تو وفایی بدیده ای
شاهی شنیده ای چو خداوند شمس دین
تبریز مثل شاه تو جایی بدیده ای